Szlachetne zdrowie, jakże Cię trzeba cenić...

Tak jak zapowiadałam, wczoraj ze Stasiem trafiliśmy do Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego na Prokocimiu. Cóż to za smutne miejsce... Olbrzymi, niszczejący moloch z rozjeżdżonym, za ciasnym parkingiem. No i przede wszystkim z nieprzebranymi rzeszami chorych maluchów.. Szczerze mówiąc czułam się tam potwornie i wróciłam do domu z refleksją, że dopóki nasze dziecko poważnie nie choruje naprawdę jesteśmy szczęściarzami... Ostatecznie pokonał mnie widok kilkulatka po chemioterapii, na wózku, z maseczką antybakteryjną na buzi. Jak on tęsknie patrzył w stronę bawiących się nieopodal dzieci... Tylko patrzył, ale jego oczy mówiły wszystko... A słowa mamy brzmiały jak wyrok "Synku, wiesz że nie możesz...". Nie mogłąm przestać o nim myśleć, o tym dlaczego nie mógł się bawić z dziećmi (zapewne z powodu obniżonej po chemioterapii odporności), co właściwie go spotkało i dlaczego właśnie jego. Dlaczego dzieci muszą chorować? To, jakie tłumy siedziały w poczekalni przed Poradnią Kardiologiczną, Kardiochirurgiczną było wprost niewyobrażalne... Takie małe serduszka, a już potrzebują leczenia.To samo z poradnią Onkologii i Hematologii Dziecięcej. Serce się kraje...

 Plus za to, ze w poczekalni co kawałek ustawione są kąciki zabaw. Aż mam ochotę następnym razem zostawić tam kilka nieużywanych przez Zosię zabawek - bo są w nich niemal same misie + przekładanki z Ikei.

Co do naszej wizyty - po 2h czekania w poczekalni udało nam się dostać do gabinetu. Pani dr tylko rzuciła okiem na oczko Stasia i orzekła, że to zatkany kanalik. Na moje protesty i pytania, dlaczego w takim razie nastąpiła chwilowa poprawa po kropelkach Tobrosopt została mi wytłumaczona i rozrysowana budowa oka oraz jak to się dzieje, że oko łzawi i ropieje. Wyznaczono nam termin zabiegu na za 2 tygodnie, 29 listopada, a ja do tego czasu mam się zastanowić, czy wyrażam na  niego zgodę. No i mam zagwózdkę... Faszerować Stasia kolejnymi antybiotykami, masować kanalik, i liczyć na to, że coś kiedyś pomoże, czy pozwolić, żeby 2 obce osoby trzymały moje dziecko i zadawały mu ból, sama tymczasem stojąc za drzwiami? Choć może dla Was wybór byłby oczywisty - dla mnie nie jest...

Jeszcze przed Poradnią Okulistyczną odwiedziliśmy naszą przychodnię, gdzie Stasiowi pobrano krew z paluszka. To już czwarty raz od wyjścia ze szpitala... Upłakał się biedaczek, ale kto by nie protestował kiedy obca kobieta trzymałaby jego palec i upuszczała powoli po 1 kropelce krwi... Wyniki w poniedziałek i wtedy okaże się, czy przyjmą nas w Poradni Hepatologicznej.

Sam pacjent natomiast zaczyna broić ;) Chyba niezauważalnie i niepostrzeżenie udało nam się go rozpieścić bo choć właściwie go nie nosimy, od 2 dni tylko tego się domaga... Czeka mnie więc odzwyczajanie synka noszenia i bujania przy akompaniamencie wrzasków ;)
Tym ciekawiej się to zapowiada, że w poniedziałek P. wyjeżdża na 5 dni :D