O rodzeństwie słów kilka

Tak sobie wczoraj patrzyłam na te moje dwa szkraby i pomyślałam, że ogromnie się cieszę, że mają siebie nawzajem. Że dobrze, że los sam za nas zadecydował i tak szybko sprawił nam niespodziankę w postaci drugiego dziecka. Już nie bardzo pamiętam jak to było, kiedy była tylko Zosia...

 Staś za Zosią mógłby sobie głowę ukręcić, śmieje się na jej widok, zaczepia. Co robi Zosia rano lub po obudzeniu się z drzemki? Szuka Stasia: "Gdzie jest Stasiuniek?". Uspokaja go gdy płacze, podaje mu smoczek, pomaga w obrotach na brzuszek, podaje butelkę kiedy mu wypadnie, wyciera tetrówką kiedy mu się uleje. Daje całusy i przytula. Pomaga mi w jego przebieraniu, myciu, podaje potrzebne rzeczy. Podaje zabawki, opowiada obrazki w książeczkach. Obecnie jest na etapie zabierania mu zabawek z krzykiem "TO TOSI!", ale wiem, że to minie. Mają szansę być naprawdę wspaniałym rodzeństwem. Dzieli ich na tyle mała różnica wieku, że Zosia nigdy nie będzie pamiętała jak to było, gdy braciszka nie było. Będą rok po roku w przedszkolu, w szkole, będą mieli wspólne tematy i zainteresowania, wspólnych znajomych - taką mam idealistyczną wizję ;)

Z moją siostrą dzieliło i nadal dzieli mnie wiele - jestem od niej starsza o 6 lat. Nigdy nie byłyśmy szczególnie blisko, ba - zdarzały się autentyczne bitwy, oplucia, skarżenie na siebie do rodziców... Generalnie byłam okropną starszą siostrą... Jednak nie wyobrażam sobie mojego dzieciństwa bez niej. Nasze relacje zmieniły się dopiero gdy na świat przyszła Zosia - Ewa została Matką chrzestną. Mamy już powód, aby do siebie zadzwonić, mamy o czym porozmawiać. Zresztą w moich oczach Ewa przestała już być plątającą się za mną gówniarą, a stała się odnoszącą sukcesy w Warszafce kobietą.


Tak więc moja petycja do Wam Mamy, które zastanawiają się nad drugiem dzieckiem jest taka: namawiam was do powołania na świat rodzeństwa dla Waszych dzieci. To dopełnienie rodziny, to zapewnienie dziecku towarzysza zabaw, może i imprez w przyszłości... To nauczenie dziecka, że nie jest pępkiem świata, bo uwaga rodziców i otoczenia zostaje rozproszona na 2 dzieci. To nauczenie, że trzeba się dzielić, że trzeba szanować sen, spokój, przestrzeń, zabawę i czas wolny rodzeństwa. Po prostu najlepsza z możliwych szkoła życia!


A propos szkoły życia:

Choć dla nas rodziców bywa czasem ciężko - podwajają się wydatki, podwaja się ilość obowiązków. Brakuje czasu dla siebie. Ale dla dzieci rodzeństwo to coś nie do zastąpienia - często przyjaciel na całe życie, powiernik... To fantastyczne, jak rodzeństwo potrafi współpracować, aby stworzyć wspólny front przeciw rodzicom ;) A finansowo to naprawdę do ogarnięcia. Wiele rzeczy zostaje przecież po pierwszym dziecku - nie trzeba już kupować wózka, fotelika, krzesełka, łóżeczka i innych dziecięcych atrybutów. Jeśli p płeć ta sama to i ubranka już mamy, jeśli inna - częściowo też mogą się przydać. Organizacyjnie da się wszystko połączyć - i drzemki o tym samym czasie, i wspólną kąpiel, spacery. Wszystko się da - taka mistrzyni chaosu jak ja jest tego najlepszym przykładem (mimo chwilowego spadku formy psychicznej ;).

Słyszę często "Chyba nie  zdecydujemy się na drugie dziecko, bo to taka córeczka mamusi, bo on jest taki absorbujący, ciężko by to zniósł...". Wydaje mi się, że to krzywdzące dla jedynaka. Bo generalnie patrząc na całe życie lepiej jest mieć rodzeństwo niż go nie mieć. To też poniekąd wygodne dla nas rodziców - zmęczeni po pracy nie zawsze będziemy mieć ochotę i siłę zorganizować dziecku czas. A rodzeństwo zawsze coś razem wykombinuje :) Zajmą się sobą, kreatywnie i radośnie.

Także "Łączmy się w pary, kochajmy się" ;)
Tyle ode mnie.