Nadopiekuńczość i tolerancja

Znacie to?

W najbliższym otoczeniu mam kilka mam, które chodzą jak cień za swoimi dziecmi, które ingerują w każdą interakcję swojego dziecka z rówieśnikami, rozstrzygają każdy malutki spór... "Koleżanko, nie ściągaj mojej córci kapelusika, nie ruszaj wózeczka bo to wózeczek Krysi, Krysia była pierwsza" itd...

Gdzie jest granica? Czy niemal 2,5 letnie dziecko nie powinno próbować samo, w miarę swoich możliwości radzić sobie w obliczu konfliktów z rówieśnikami, walczyć o zabraną zabawkę, o nienaruszalność własnej cielesności? Czy my rodzice musimy we wszystko ingerować? Czy na placu zabaw musimy krążyć za naszą pociechą krok w krok, bo może się potknie, stuknie, ktoś piaskiem na nie sypnie, ktoś ją popchnie... Czy może jednak wystarczy obserwować malucha z niedalekiej odległości i interweniować wtedy, kiedy naprawdę dzieje się coś, co przerasta naszą pociechę?

Czy musimy organizować dziecku każdą zabawę, czy może lepiej, kiedy pozwolimy mu na samodzielne odkrywanie świata, na pogłębianie własnej wyobraźni? Czy chcemy wychować malucha trzymającego się mamusinej spódnicy, czy człowieka, który poradzi sobie w otaczającym go, skomplikowanym świecie? Uczmy nasze dzieci wyrażać swoje emocje... Nie zawsze przecież będziemy mogli być obok i chronić naszą pociechę - brutalna rzeczywistość i zasady obcowania w społeczeństwie dopadną nasze dzieci już w przedszkolu. Badania sugerują, że nadopiekuńczy rodzice szkodzą rozwojowi swoich dzieci... Nie wychowujmy ofiar. Wychowujmy silne indywidualności. 

Prawda jest taka, że choć wypycham Zosię do ludzi, ona i tak trzyma się "mojej spódnicy"... Nie biegnie do dzieci, woli bawić się sama lub z kimś dorosłym. Jest bardzo zdystansowana, szybko się zawstydza, nie lubi być dotykana przez inne dzieci i generalnie przez kogokolwiek spoza najbliższej rodziny. Do tego stopnia, że nikt oprócz mnie lub P. nie może włożyć/wyjąć jej z huśtawki, założyć jej bucików, pomóc się rozebrać itp., chyba że nie ma nas w pobliżu. I to wcale nie jest tak, że ja to spowodowałam. Przecież zapewniam jej stały kontakt z wieloma rówieśnikami, starszakami, dorosłymi, dostarczam wciąż nowych atrakcji "poza domem". W naszym najbliższym otoczeniu jest cała masa przychylnych jej ludzi, ludzi, którzy chcą z nią wchodzić w relacje. Nie wiem więc, skąd ta mamusiowość i liczę, że z wiekiem minie.

Nie chodzę za nią krok w krok. Nie wyręczam jej. Nie osaczam, nie przykrywam niewidzialnym kloszem. Pozwalam jej samej oddalać się w granicach rozsądku, zachęcam aby walczyła o swoje, choć zwykle prędzej czy później przychodzi ze swoim problemem do mnie. Ale to tez ważne, bo chcę, żeby zawsze czuła, że może poprosić mnie o pomoc, o radę. W takich chwilach tłumaczę, aby mówiła "Nie rób tak", jeśli ktoś robi coś, co jej nie odpowiada. Aby powiedziała "To moje", kiedy ktoś jej coś zabiera (hmm, świetnie działa to w zabawach ze Stasiem, ale nie o to konkretnie mi chodziło ;). Czasem widzę, że to tłumaczenie już przynosi rezultaty.

Mam głęboką nadzieję, że we wrześniu nie okaże się, że wychowałam ofiarę. Mam nadzieję, że moja Zosia poradzi sobie w gronie rówieśników, odnajdzie się w grupie i nie będzie odludkiem, wyśmiewanym samotnikiem...

Mam w sobie lęk, aby nie była wyśmiewana tak jak ja. Jej nic nie brakuje, mnie od urodzenia brakuje trzech palców u lewej ręki. Mimo całej swojej otwartości na świat byłam więc w przedszkolu nazywana "Dwupalcówa". Nie należy to do najszczęśliwszych wspomnień z dzieciństwa... Ale nie winię tych dzieci, tylko ich rodziców. Dzieciom trudno zaakceptować, że ktoś jest inny, zwłaszcza jeśli ich do tego nie przygotujemy. Uczmy je więc tolerancji. Tłumaczmy, że ten chłopiec na wózku jest taki sam jak my, tylko ma chore nóżki i nie moze chodzić, a wózek pomaga mu się przemieszczać i spełniać marzenia. Że bez tego wózka nie mógłby pojechać do sklepu po lody, nie mógłby ganiać się z kolegami, wybrać się na spacer do parku... Że ta dziewczynka z zezem widzi świat tak samo jak my, a do tego ma masę wspaniałych cech - np śliczne kręcone włoski, jest koleżeńska i tak cudnie się uśmiecha... Że karzełek jest taki sam jak my, tylko zminiaturyzowany, ale to straszna frajda, bo może się schować tam, gdzie my się nie zmieścimy...