21 października 2013

Natura vs cesarskie cięcie

Autor: Matka Browar o 16:30
Dziś mijają 2 tygodnie od narodzin Stasia.
Tym samym minęły dwa tygodnie od mojej cesarki. Dziś postanowiła więc Matka pokusić się o swoisty bilans, podsumowani, czy też porównanie porodu naturalnego i cesarskiego cięcia.

18 marca 2012 na świat przyszła Zosia - drogą naturalną. Poród rozpoczął się samoistnie i trwał 10h 45min - od pierwszego skurczu we własnym łóżku o 1 rano, do narodzin o 12:45. Na IP dotarłam z 4 cm rozwarcia i skurczami co 3 minuty. Pół godzinny prysznic i ćwiczenia przy drabinkach doprowadziły do pełnego rozwarcia. Ostatnia faza porodu - skurcze parte - trwały około 45 minut. Nie było lekko, bo nie da się ukryć że poród boli jak cholera, ale i nie było jakoś traumatycznie - dlatego całość wspominam bardzo dobrze. Wielka w tym pewnie zasługa fantastycznej położnej i wsparcia mojego P. Obyło się bez znieczulenia (nie chciałam), nacinania i spektakularnych pęknięć. Za to miało miejsce coś, z czego nie zrezygnowałabym za żadne skarby świata - zaraz po tym jak po raz pierwszy zobaczyłam moje maleństwo nastąpiło odcięcie pępowiny i od razu Zosia trafiła na mój brzuch. I tak tuliłyśmy się przez 2 godziny... Wtedy miało miejsce pierwsze przystawienie do piersi, podziwianie cudownych malutkich paluszków, czarnych włosków, niemowlęco zadartego noska, uroczych uszek... W każdej sekundzie porodu i późniejszego kontaktu skóra do skóry był przy mnie P. To były mistyczne chwile - dla nas obojga. Popłynęła niejedna łza szczęścia i wzruszenia. Byliśmy tam przez te 2 godziny sami - nasza nowa, mała rodzinka. Mogliśmy w spokoju delektować się naszym szczęściem. Widziałam podziw w oczach P., podziw skierowany w moją stronę. I dobrze mi z tym było :)
Co po porodzie? Zwinne ciało, ale obolałe siedzenie... Obawa przed schyleniem się, chodzenie w rozkroku i kombinowanie jak się położyć/wstać nie przekładając ciężaru na pupę... Niejaki lęk przed wypróżnianiem i przed dotykaniem się "tam". Obawa czy "tam" wszystko ok, czy nasze życie seksualne nie legnie w gruzach ;) A po wyjściu do domu karmienie Zosi na leżąco i potworny ból pupy podczas codziennych wizyt gości - bo trzeba było zachować fason i siedzieć przy stole ;) Do tego pełne 6 tygodni krwawienia, 6 zużytych paczek podkładów i kilka paczek podpasek oraz Tantum Rosa po każdej wizycie w toalecie... Nie pamiętam jak długo bolało, ale ze 2 tygodnie na pewno...

7 października 2013 na świat przyszedł Staś - drogą cesarskiego cięcia. Decyzja o CC zapadła błyskawicznie, zanim zdążyłam się tym zestresować już było po wszystkim. Po przyjęciu na IP szybkie KTG i od razu na stół. Tam kazano mi rozebrać się i usiąść jak najbardziej się garbiąc, wkłuto igłę ze znieczuleniem podpajęczynówkowym (nie bolało) i położono. Czułam się nieprzyjemnie obnażona i było mi zwyczajnie zimno. Ale po chwili poczułam ciepło schodzące od pasa w dół i przestałam mieć kontrolę nad tą częścią ciała. Nie było tak, że nic nie czułam - bo czułam sam fakt nacinania skóry, rozciągania jej hakami i wyciąganie Stasia z mojego brzucha. Ale w żadnym stopniu tego co czułam nie nazwałabym bólem - raczej delikatnym dyskomfortem.
Samo cięcie trwało chwilę. Dłuższą chwilę trwało wyciąganie Stasia, bo był totalnie poplątany i omotany pępowiną. Dlatego lekarz wykonujący cesarkę nie krył zdenerwowania i wymknęło mu się kilka niecenzuralnych słów... Kiedy Staś już był "na zewnątrz" odchylono oddzielający mnie od centrum wydarzeń parawan i pokazano synka. Potem powędrował na szybkie osuszanie i wtedy usłyszałam jego pierwszy krzyk. Oczywiście popłynęły łzy wzruszenia i tak bardzo żałowałam, że w tej chwili nie ma przy mnie P., że leżę sama na stole w sali pełnej obcych ludzi, w tej tak ważnej, w tej tak pięknej chwili... Po kilku minutach przyłożono Stasia do mojego policzka. To była krótka chwila - może minutka, a ja tak bardzo na nią czekałam... Jeszcze wilgotna, ciepła, aksamitna skórka niemowlęcia - dotyk, którego nie sposób zapomnieć... Chwila ta trwała zdecydowanie za krótko i Staś został wyniesiony z sali na ważenie i mierzenie, podczas którego był obecny P. Mnie w tym czasie "cerował" ten nerwowy i opryskliwy lekarz, który niestety nie zyskał mojej sympatii, choć fantastyczny z niego fachowiec... Wszak to w jego rękach było zdrowie mojego synka... Leżałam tam i zastanawiałam sie gdzie teraz jest mój synek, co z nim robią... Chciałam go czuć przy sobie!
Po zszyciu zostałam przełożona na szpitalne łóżko i odwieziona do sali. Wtedy po raz pierwszy przystawiono mi synka do piersi. Czułam się mało komfortowo, bo od pasa w dół nadal nic nie czułam, nie mogłam więc zmienić pozycji i jakoś lepiej ustawić się do karmienia... Staś był z nami tylko 40 min i zabrano go do inkubatora, bo miał lekką niewydolność oddechową. Noc miałam więc fatalną -  brak Stasia w brzuchu i przy moim boku, a P. wyproszony z uwagi na późną porę... Dzieci współlokatorek kwiliły, a ja leżałam tam samotna, bez czucia od pasa w dół - leżałam i szlochałam...  Pielęgniarki nie informowały mnie co dzieje się z moim synkiem, dawały za to dobre rady typu "proszę spróbować się zdrzemnąć"... Drzemanie z tym okrutnym uczuciem nieświadomości i osamotnienia było wprost niemożliwe!
O 5 rano przyszedł czas na pionizację. Miła pani położna pomogła mi najpierw usiąść na łóżku, a potem wstać, przejść do toalety i wziąć prysznic. Nie miałam zawrotów głowy i nie było mi niedobrze. Dostałam kroplówkę ze środkami przeciwbólowymi, bo wraz z czuciem w nogach pojawił się spory ból w okolicy rany... Dopiero po południu przynieśli mi Stasia z powrotem i wtedy zaczęliśmy się na wzajem poznawać... Staś był łaskawy i ciągle tylko spał z krótkimi przerwami na jedzenie, mogłam więc powoli dochodzić do siebie. Nie było źle, ale i nie było różowo - każda próba obrotu czy też wstania z pozycji leżącej do siadu kończyła się syczeniem z bólu. Że też śladem chociażby kardiochirurgii nie zamontowali na położnictwie drabinek/poręczy do chwytania się przy wstawaniu... Kaszlnięcie, kichnięcie i smarknięcie powodowało bolesne uczucie pękania rany ;) Schodzenie z tego cholernie wysokiego łóżka też nie było łatwe - ale tu szpital zabłysnął i wyposażył sale w podnóżki z Ikei ;)
Po 3 dniach wypisano nas do domu i wystarczyła jedna noc we własnym łóżku abym poczuła się o NIEBO lepiej. Po tych 3-4 dniach ból zamienił się w lekki dyskomfort i wszelkie środki przeciwbólowe odeszły w zapomnienie. Po 8 dniach zdjęto mi szwy i wtedy blizna przestała ciągnąć. Po 14 dniach zniknął już nawet dyskomfort - miejsce szycia jest jedynie odrobinę wrażliwe na dotyk. Spokojnie mogę siedzieć, chodzić (nawet w obcasach), kucać, schylać się, kopać z Zosią piłkę itd. Zużyłam jedynie 3 paczki podkładów poporodowych i paczkę podpasek i krwawienie ustało. No i nie muszę się obawiać, że "tam" na dole coś mogło się zmienić ;)

Podsumowując:
Choć w moim przypadku dochodzenie do siebie po porodzie naturalnym trwało dłużej niż po cesarskim cięciu, zdecydowanie wolę jednak ten pierwszy... Emocje towarzyszące porodowi naturalnemu zdecydowanie równoważą wszelkie niedogodności będące jego następstwem... Ogromnie ważne dla mnie było to, że przy SN mogłam mieć przy swoim boku P., i to, że miałam niejaką kontrolę nad tym co się dzieje. To było coś fantastycznego! Przy CC tego zabrakło... Byłam sama wśród obcych ludzi, którzy dosłownie wyszarpali mi dziecko z brzucha. Oczywiście względy medyczne absolutnie nie dopuszczały w tej sytuacji porodu SN i nawet nie śmiałabym z nikim o tym dyskutować...
I mimo że nie był to mój wymarzony poród - najważniejsze że Staś jest już z nami - cały i zdrowy :)

A propos Stasia - waga pięknie rośnie :) Dziś w przychodni ważył 3080g, może więc już jutro wyrównamy wagę urodzeniową. Natomiast z oczkiem coraz gorzej - Staś dosłownie płacze ropą... Nasza pediatra przepisała nam dziś kropelki Tobrosopt. Jeśli nie minie po tygodniu mamy udać się do okulisty, bo konieczne może okazać się przetykanie kanalika łzowego...Trzymajcie więc kciuki żeby pomogło, bo zabieg ten ponoć do fajnych nie należy...



24 komentarze:

  1. No to trzymam kciuki, co by oczko przestało płakać...! I żeby waga nadal rosła :)))

    OdpowiedzUsuń
  2. Oj jak ja rozumiem Twoje uczucia w związku z cc. Ja nie ze swojej woli też miałam dwie cesarki ale za to zadbałam by ta druga była z 20 minutowym rozstaniem z Basią potem miałam ją non stop przy sobie. Ale przy Stasiu nigdy nie zapomnę tej pustki, tego poczucia, gdzie On jest. Koszmar gdy wspominam. Co do oka to Basia miała to samo i krople pomogły w ciągu dwóch dni albo trzech. Trzymam kciuki by i u Was było tak samo. Ściskamy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki kochana, całuski!
      I pamiętam Twój żal po cesarce Stasia, m.in. po Twoich opowieściach tak strasznie nie chciałam mieć cesarki - ale wiadomo, los płata figle ;)

      Usuń
  3. Ja najprawdopodobniej nie doświadczę już porodu SN. Gabrysia urodziłam przez CC i lekarz jasno zaznaczył, że w naszym szpitalu rodzić SN mi już nie pozwolą na pewno. Mimo, że tak bardzo chciałam nie udało się. A teraz dokładnie tak jak mówisz. Nie ważne jak, ważne, że dzieciaki zdrowe :) A a propo oczka to jestem zdziwiona U nas 4 miesiące ropieje i dopiero teraz dostaliśmy wyrok na okulistę. Wcześniej masowanie, Gentamycyna i nawilżanie solą fizjologiczną kazała próbować żeby go nie mordować. Mój brat miał przetykany kanalik 2 raz. Za pierwszym lekarka nie trafiła i zrobiła dziurkę nie tam gdzie trzeba, za drugim już poszło ładnie (ta pierwsza podobno stara franca!).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O rety, nie strasz :/ Na razie widzę, że kropelki nam pomagają, może więc nie będzie konieczności wizyty u okulisty :)

      Usuń
  4. Ciekawe porównanie i trafne spostrzeżenia. Chociaż ja mogę odnieść się tylko do porodu naturalnego, bo taki miałam okazję poznać namacalnie ;)
    Do dziś pamiętam obolały tyłek, siedzenie przez trzy tygodnie na dmuchanym kole do pływania i obawy, czy aby 'tam' się na pewno dobrze zrosło, czy szwy się rozpuściły. Nie wiem czemu, ale miałam jakiś lęk? obawę? odrazę? by zobaczyć to miejsce w lustrze. ;) Na szczęście wszystko było dobrze, i mimo, że ginekolog po połogu powiedziała, że jestem z medycznego punktu widzenia gotowa na kolejną ciążą, grzecznie podziękowałam ;D

    Cieszę się, że miałam okazję rodzić naturalnie. To niezapomniane być w tym momencie z Mężem i zaraz po narodzinach Zosi, dostać ją od razu na swój brzuch i do piersi na bite dwie godziny! Tak tworzy się więź.

    Trzymam kciuki za ustanie problemu z oczkiem i cieszę się na piękne przybieranie Staśka na wadze! :)

    Pozdrawiam! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dokładnie, widzę że obie mamy podobne doświadczenia z porodu naszych Zosiek :) Niestety jednak sporo kobiet ma dużo gorsze wspomnienia... Cieszmy się, że nam było dane poczuć tą magię :D
      A w lustrze to i ja nie chciałam siebie "tam" oglądać ;)

      Usuń
  5. Ja bardzo chciałabym spróbować urodzić naturalnie, ale nie wiem czy po pierwszej cesarce będzie taka możliwość. Wszystko wyjdzie w praniu.
    Trzymam kciuki za Stasiowe oczko. Wszystko będzie dobrze;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki - a ja trzymam kciuki za poród naturalny w przyszłości :)

      Usuń
  6. biedny Stasiolek, mam nadzieję i mooocno tzrymam kciuki, aby przeszło:(

    OdpowiedzUsuń
  7. Taki komentarz walnęłam i się nie dodał, ech ech:)
    Tak czy inaczej trzymam kciuki za Stasia i życzę Wam wszystkiego dobrego:)
    Jeśli zaś chodzi o poród SN to ja jestem nim przerażona. Panicznie boją się bólu, nacinania, tego że później "tam na dole" nie będzie już tak samo i że wpłynie to na jakoś życia seksualnego mojego i M. Kiedy myślę o tym to wpadam w panikę, że przecież sobie nie poradzę, no nie ma mowy... Mam nadzieję że do kwietnia nabiorę nieco pewności siebie, albo chociaż ten paniczny strach odpuści.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kochana, ten ból, to ból, który można znieść - wierz mi :) No i jest przecież możliwość znieczulenia, więc naprawdę nie ma czemu być przerażoną. A czy dasz radę? Czy sobie poradzisz? Oczywiście że tak! Bo dlaczego miałabyś nie dać? Ja wiem że to okrutne, ale każdego dnia tysiące kobiet na całym świecie dają radę, więc i Ty dasz - na pewno :)

      Usuń
    2. Ach, no i jeszcze chciałam napisać, że na prawdę kluczowe w tym wszystkim jest TWOJE nastawienie. To w dużej mierze od Ciebie zależy, jaki będzie Twój poród :) Musisz wierzyć że to zrobisz i chcieć tego - wtedy wszystko jest o wieeele łatwiejsze :) Wiem z autopsji :P

      Usuń
  8. Trzymam kciuki żeby zabieg nie był potrzebny!
    Urodziłam Młodą SN, poród trwał mniej-więcej 9 godzin (czyli tragedii nie było), ale sam fakt, że musiałam wypchnąć z siebie prawie 5 kg bez znieczulenia był okrutnym doświadczeniem i ciężką traumą. Nie wyobrażam sobie kolejnego porodu SN!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rany, a z USG też wychodziło takie duże dziecko? Że też Ci kazali rodzić naturalnie...

      Usuń
  9. Ja miałam poród naturalny, choćz konieczności indujowany. Trał 7 godzin, nie było źle. Po urodzeniu Małutki miał problem z oddychaniem a ja krwotok, nie chciałam go trzymacz na brzuchu, bo nie miałam siły by go utrzymać, co oczywiście zostało skomentowane prze położną. Byłam na totalnym odlocie NIC MNIE NIE OBCHODZIŁO!!! Po transfuzji jeszcze przez 24 h nie byłam w stanie się podnieśc- hemoglobina 3. Mały był u połoznych a leżałam ze świadomościa, ze nie jestem w stanie się nim opiekować, tak byłam słaba. Wiedziałam, że ze mną nie jest bezpieczny, bo nie mam sił, by go podnieść. NA 2 dzień mały dostał zapalenia płuc, gdy tylko wstałam na nogi nie w głowie mi było martwienie się o moje szwy czy wypróżnienia.Po tygodniu karmiłam małego siedząc po turecku., nadal w szpitalu. I co z tego, że poród był "naturalny" skoro o mały włos oboje nie umarliśmy. Poród był ok, a to co działo się od wyjścia malutkiego na świat to jeden koszmar. Nie było "magicznych chwil", kangurowania,nie w głowie mi były tęsknoty i żale za tym. Jeśli jeszcze będę w ciąży to napewno nie zdecyduje się na poród SN, w obawie o nasze życie, więc nie martw się, nie zawsze naturalnie oznacza lepiej. Najważniejszej, że Staś urodził się BEZPIECZNIE.Gratulujemy dzielnej mamie!!! SOVA

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nawet nie wiedziałam że miałaś takie przejścia... Jak widać poród porodowi nierówny, najważniejsze że obie mamy w domu zdrowe dzieciaczki i że same cało stąpamy po ziemi :) BUZIAKI!

      Usuń
  10. Trzymam kciuki więc &&& będzie dobrze!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. Kochana ja rok temu urodziłam Polę :) sama wyjść nie chciała i dlatego miałam wywoływany poród jak wiesz, a potem po 10h naturalnego porodu włącznie z ostatnimi parciami już na fotelu, akcja stanęła i CC - byłam już tak wyczerpana,że było mi wszystko jedno tylko żeby córcia już wyszła na ten świat żeby było ok, a przez te 10h cały czas był przy mnie mąż :) na CC byłam sama ale przyłożyli mi na minutkę córcię jak wyszła :) i wszystko było w porządku tylko ja miałam kroplówkę, i opatrunek więc ciężko mi było zająć się małą, dostałam ją na drugi dzień :) powiem Ci,że nie narzekam na CC bardzo szybko doszłam do formy :):) wstałam sama na drugi dzień, toaleta na szczęście byłam sprawna :)
    a Twojemu tygryskowi na pewno kropelki pomogą :):) będzie dobrze :* trzymaj się cieplusio :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  13. Oczywiście że cesarskie cięcie jest bardziej komfortowe dla kobiety. jednak ma straszny minus jakim jest wielka blizna na podbrzuszu. U mnie po cesarskim cięciu, jak już doszłam do siebie zaczęłam stosować plastry na blizny https://sutricon.pl które rewelacyjnie się sprawdziły.

    OdpowiedzUsuń
  14. Warto jeszcze przed porodem przygotować się do niego i poczytać nieco na ten temat, gdyż łatwiej będzie przejść ten zabieg, a później rehabilitacje. Polecam https://mamabezrecepty.pl/cesarka-czyli-porod-inaczej/

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję że zechciałaś/eś się wypowiedzieć :)

 

Matka Browar w Niemczech Copyright © 2010 Designed by Ipietoon Blogger Template Sponsored by Emocutez